کسی که شبیه هیچکس نیست...
هدیه ام از تولد
گریه بود
خندیدن را تو به من آموختی
سنگ بوده ام
تو کوهم کردی
برف بوده ام
تو آبم کردی
آب می شدم
تو خانه دریا را نشانم دادی
می دانستم گریه چیست
خندیدن را
تو به من هدیه کردی.
"شمس لنگرودی"
نمیدونم شمس تحت تآثیر چی بوده که این شعررو سروده ولی من وقتی میخونمش انگار خودم این شعر رو در وصف مادرم سرودم...
چون واقعاََهمیشه گریه ام در حالی که مامانم همیشه خنده بود...بزرگ ترین هدیَش به همه خنده بود...کوه بودو انتظار کوه شدن ازمون داشت...
این شعر برای من و مامانمه...
"""همیشه خونه عوض کردن سخته این خونه جدید تو بلاگ به خاطر خیلی امکاناتی که داره خوبه ولی از خیلی جهات هم دست و بال آدمو میبنده، مثل این که نمیشه رو پستات موسیقی بذاری ...یاد بلاگفا بخیر...
بعضی شعرا رو با آهنگای خاصی بایدخوندمثلاََ الآن دلم میخواست شعرشمس لنگرودی رو بادونوازییه تاروپیانوی امیر حسین سام وسیناجهان آبادی میخوندین وگوش میدادیدولی نمیشه..."""
- ۹۴/۰۷/۱۲
