نمی دانی
دلتنگی برایت چه طعمی دارد
نمی دانی
نمی دانی
نمی دانی
طعم دوست داشتنت
انتظار دیدارت
و لحظه ای که روحت
قلبم را بوسه باران می کند
چه طعمی دارد
وچه شوقی مرا با خود می برد
تا دوباره دیدنت...
همیشه من و وقت با هم مشکل داریم...یا اون از من خوشش نمیاد یا من حواسم به اون نیست....نمیدونم قضیه چیه...فقط میدونم همیشه وقت کم میارم...وقت کم دارم...وقت ندارم ...و حالم از همه این جمله ها به هم میخوره...
میخوام از این جمله ها و فکر این که، کمه...کم دارمش ...کم میارمش خودمو دووووووره دووووور کنم ببینم چه اتفاقی میوفته، آیا این فرصت گرانقدر با ما رفیق میشه یا نه...
جناب محمد علی بهمنی عزیز میفرمایند:
زمان را نمیتوانم
متوقف
کنم
گاهی
زمان
متوقفم میکند.
با تیشه خیال تراشیده ام تو را
در هر بتی که ساخته ام دیده ام تو را
از آسمان به دامنم افتاده آفتاب ؟
یا چون گل از بهشت خداچیده ام تو را
هرگل به رنگ و بوی خودش می دمدبه باغ
من ازتمام گل ها بوییده ام تورا
رویای آشنای شب و روز عمرمن!
در خواب های کودکی ام دیده ام تو را
از هرنظر تو عین پسند دل منی
هم دیده ،هم ندیده ،پسندیده ام تو را
زیبا پرستی دل من بی دلیل نیست
زیرا به این دلیل پرستیده ام تو را
...
...
از شعر و استعاره و تشبیه برتری
با هیچ کس به جز تو نسنجیده ام تو را
"قیصر امین پور"
یه چیزایی هست که فقط با موسیقی میتونی بیانش کنی
یه چیزایی رو فقط کلمه ها میتونن نشون بدن
یه تصویرایی رو حتما باید بکشی تا دلت خنک شه
یه چیزایی رو باید بنویسی،با آّ طلا، مرکب مشکی یا حتی قرمز
و یه جاهایی حتما باید برقصی
از ته دل
ولی هیچ وقت نباید ساکت موند
هیییییییییییچ وقت
درسته که سکوت پراز احساسه ولی اگه بخوای برای سرکوبه احساست ازش استفاده کنی ، بهش ظلم کردی
باید تمام حرفای سکوتت ، همه احساست رو بریزی تو چشمات تا نگاهت بشه اووووووووج فریاد
و حرفت جاری شه به زبونت
برای نباختن باید
سکوتت رو فریاد بزنی
"رباب"
گناهی که بیخبر از آدم سر میزند این است که آدم فهمش عالی تر از فهم دیگران باشد. زیرا این موقع است که بین آدم و دیگران فاصله می افتد.
این گناه را فقط باید با گذشت و اغماض و نرنجیدن از مردم ،تلافی کرد.
از کتاب : یادداشت های روزانه نیما
به اهتمام عبدالرضا رضایی نیا
می خواهم دوباره به دنیا بیایم
بیرون در تو منتظر بوده باشی
وبی آنکه کسی بفهمد
جای بیداری و خواب را
به رسم خودمان در آییم
چه بود بیداری
که زندگیش نام کرده بودند.
بیست و شش آبان سال بیست و نه هجری در شهر لنگرود محمدتقی جواهری گیلانی به دنیا اومد که بعدها به شمس لنگرودی معروف شد...شاعر شعرهایی با سبک هایی نو و مضمون آفرینی بی نظیر...
تمام جاده،
یاس های بن بستِ لاله،
وپنجره اتاقت را
درون چمندانم جا داده ام
تو می مانی و
جواب
ابر سفیدی که آسمانِ آبی به آغوش کشیده
زندگی،صدایم کن...
نه از عمق نگاه چشمانی اشک آلود
و آهی سرد
که چشم برهم زدنی
ویرانم کند
ومرا ببردآهی
به هیاهوی بی رحم روزهایت
...
این بار
صدایم کن
از حقیقتی که انتظارم را می کشد
میان ثانیه هایی که
رج به رج خوشبختی می بافدو
نسیمی که طراوت به تنم می پوشاند.
هدیه ام از تولد
گریه بود
خندیدن را تو به من آموختی
سنگ بوده ام
تو کوهم کردی
برف بوده ام
تو آبم کردی
آب می شدم
تو خانه دریا را نشانم دادی
می دانستم گریه چیست
خندیدن را
تو به من هدیه کردی.
"شمس لنگرودی"
تنهاییم به رنگ پیراهنت
به رنگ آسمان
آبی ست
تنهاییَم به ارتفاع بلند ترین کوه ها
و به عمق دریاهاست
تنهاییم به وسعت کویری که چشمانت
بر آن نبارید
و به زیبایی ماه در قاب شب
...
تـمام تنهاییَم به اندازه دنیا اما...
برای تو
یک قدم
در آن جایی نیست.